AKGÜL TEYZE

 Gençlik yıllarım, Erzurum Cumhuriyet caddesindeki Vakıf apartmanlarında geçti.
 Sağ olsun, Erdal Güzel güzel bir iş yapmış, oturanların iletişimi için bilgisayar üzerinde bir grup oluşturmuş.
 Ara sıra, orada yapılan paylaşımları okuyup eskilere dalıyorum.
 Çok iyi komşularımız vardı, çok güzel ve seviyeli ilişkilerdi.

 O apartmanlarda çok da güzel komşu kızlarımız vardı.
 Hepsini kardeş bildik, onları koruma güdüsü içinde olduk hep.
 Bakıyorum; bazıları biz yaşlarda, torun torba sahibi olmuşlar.
 Karşı komşumuzda bir Akgül teyzemiz vardı.
 Müteahhit Rahmetli Nejat Mutlutürk’ün eşiydi Güzel çocuklar yetiştirdi.
 Büyük kızı Leyla Turizmci oldu.

 İki oğlu doktor oldu. Ümit ve Uğur. Uğur’u maalesef kaybettik.
 Akgül teyze, annemin “cennetlik kadın” diye tavsif ettiği bir teyzemizdi.
 Onu gıyaben çok sever, çok takdir ederdim.

 Bu yaşa geldim, hiç unutmadım. Halâ rahmetle ve saygı ile anarım.
 Annem, Akgül teyzeden bahsederken:
 “Tam cennetlik bir kadın Akgül hanım. Yatalak kayınvalidesine annesine bakar gibi bakıyor. Bizlerle münasebeti de çok iyi. Örnek alınabilecek bir insan. İyiliklerinin ve merhametinin O’nu Allah indinde çok iyi bir yere koyduğundan eminim.”
 Bir iyi komşumuz da Behiye teyzemizdi.
 O da rahmetli olmuş.

 Mekânları cennet olsun.
 Bu güzel komşuluklar Erzurum’da halen devam ediyor mu, bilmiyorum.
 Televizyon, Batı’daki gibi komşuluk ve akrabalık ilişkilerini adeta yok etmiş.
 Herkes kendi kabuğuna çekilmiş.
 Kimsenin kimseden haberi yok.

 Yıllarımı geçirdiğim Ankara da bu durumda.
 Komşuluk ilişkileri neredeyse sıfır.
 Gazeteci Rahmi Aygün, kapı komşumuz.
 O’nun eşi Gülay hanımı manevi kız kardeşim olarak belledim. “Hemşirem” diye çağırıyorum.
 Çok güzel kekler yapıp, çoğunlukla bize de ikram ediyor.
 Erzurum’daki o güzel komşulukların tadını buradaki hemşirem veriyor, sağ olsun.
 Tabii ki Akgül teyzemizi  hiç unutmadım.
 Acaba bu toplumda kaç tane Akgül teyze kaldı, çok merak ediyorum.
 Rahmet içinde olsun, nur içinde yatsın, güzel teyzem.