Yağmurlar!

İnsan koşuyor…
Tıpkı, soğuya yüz tutmuş yaprakların, düşüşü gibi.
Hani şarkılar vardır, ”BİZ ÇOCUKKEN”
Her dönem.
Her mevsim.

Gülümsemeyi unutmayan, yaz tutan çocuklardık.
Büyüdükçe de kopmadık, sevmekten.
İnsan kalmaya çabalamaktan.
Yaşananlar,  cepte kalan son şeker.
Yoklukta, bir yerlerden çıkan para misali, şimdi.
Ve tutunmaya çalıştıkça,
Rüzgâr, fırtına, afet!
Savurdu kattı, ortaya…

Biz yıllar önce karşılaştık. Aramızda birkaç yıl sıkışmış diplomalar üzerine inşa ettik, kardeşliğimizi.
Tarihi bu kadar seven ve yaşayan.   İstanbul’u seven, eskisini insanı ile makbul bulan.
Hemen hemen hepimizde olan zaman zaman alınganlıkları ama en çok Davutpaşa  Lisesi Mezunlar Derneği Yemeği ve Pilav günlerinde, büyük heyecan duyan. O özel zeytinyağlarını, sabunları üretip, çekilişte kullanmak için getiren. Kesilmedi heyecanı…
Çok dostum oldu. En büyük kazançlarım, dediklerim.  Ablalar, Abiler de.
Hiç bakmadık biz, bir birlerimize Matematik mi? Yoksa Edebiyat mı, okumuştuk? Müşterek Öğretmenden geçmişsek, daha da sokulduk.
Yok, yok biz adam olmayı okumuştuk önce. Buna da  “insan”  diyorduk. Benden çok çok büyük olan Öğretmen babası, okulumuzun saygı değer öğretmenlerinden Tahsin Hocayı da onlardan bildim. Kıymetli Öğretmen Annesini de. Ergin İzciliği de.

Bazen KocaMustafaPaşa’lı olmayı, hala yaşamakta olanlar ile besledik yeniden.
Bizim az ve öz, kıymet bilen arada yaş farklarına rağmen saygın ve birbirinden kıymetli dostlar, benim ricamı kırmamışlardı. Hep beraber Ankara’ya gitmiştik. 100.yılında, 19 Mayıs  Gençlik ve Spor Bayramımızın.
Gençtik,
Pandemi dünyayı sarmamıştı henüz.
Bir düzelse de hep birlikte Samatya, yapsak deyip durduk.
Gençtik,
Gençlik,  bazen yürekten ağır.
Yürek,  bedenden büyük.
Gözyaşı, denizden.
GÜLE GÜLE SÜHA ABİ…
İyi ki tanıştık!
Işıklar içinde kal!

EMEL SEÇEN, 19 KASIM 2020,İSTANBUL