Sözün Bittiği Yer

Sözün bittiği yere, yani uçurumun kenarına gelip gelip dönüveriyoruz.
Alışkanlık oldu, normal olarak sindirile durulan tüm ahlaksızlıklar gibi…

Covid-19 salgını yaklaşırken, İstanbul, Aksaray’dan Edirne’ye bir mülteciyi 500 TL’ ye taşıyan, üstüne ekstra halı satan bizim insanımız.
Salgından yoğun bakım ünitelerinde yer bulunamazken, meslek önceliği deyip, yaşları bile dolmadan aşı sırasını kapanlar bizim insanımız.
Ülkenin önemli kamu kuruluşu Belediyeler aracılığı ile hem de hizmetli sıfatı ile yurt dışına çıkıp da dönmeyen bizim insanımız.
Çıkan çıkana..
Hafta sonu sokağa çıkma yasağı varken pasaportu ile turist izlenimi verip, kendi kendini salıveren bizim insanımız.
İnsan kaçakçılığı üzerine filmler yapıldı, ödüller aldı yine de utanmadık!
Ahlaksızlığı, edepsizliğe vurduk. Bilmezliği, şirrete.
Herkes herkesle savaş ve yarış halinde. Yeter ki bir kendi kurtulsun! Yeter ki bir kendi görülsün! Yeter ki dört dörtlük yaşamdan tatmin olsun!
Futbol varsa övün.
Yendinse bağır, çağır, kır, dök!
Artist isen,
Bir söz bir kaos.
Bilmeden akıl danelik yap, ünlü olmaya sığındığın kıyı aslında halkın cehaleti, bilse senin ondan cahil olduğunu tamah eder mi hiç, üstünde ki çaputa.
Ramazan diye gir, çadıra ye!
Yetmez tabii.
Haram ye!
Yalan söyle!
Çocuk, istismar et!
Kadına, ihanet et! Yetmez, döv, söv, tartakla! Savur gitsin.
İyi insanı kullan! Değersiz kılmak için elinden geleni ardına koma!

Günah,  günah üstüne.
Döndüm kıldım iki rekât, önce sağa sonra sola.
Bakıyorum ki ne sağ var,  ne sol!
Bir ben var benden içeru…
Bu benim ülkem mi?
Bu benim insanım mı?
Kim, ne öğretiyor?
Bitecek elbet bitecek, ama bu kültür erozyonunu bu insan kokuşmuşluğunu, belki iki kuşak daha yaşayacağız, eğer bir an evvel aymazsak.
Battı balık yan gider, diye okyanusa dalmak isteyenler.
Derede boğulacaklarını unutuyorlar.
Söz uçar, yazı kalır.
İnsan gider, adı kalır.
EMEL SEÇEN, 20 Nisan 2021, İstanbul